Coca-Cola blackmail op zijn Botswaans

22 september 2017 - Kasane, Botswana

Na een barslechte nacht (de ontelbare dierengeluiden maken mij nog steeds niet rustig voornamelijk als het precies is dat ze binnen rondkruipen en 's morgens bleek dat het waar was en de nijlpaarden 's morgens onder je raam staan) in onze Tented Lodge (geglampte tent), was het tijd om het naburige Nationale Park (Mudumu NP) te bezoeken want het zou een klein park zijn maar er zouden toch wel boeiende diersoorten rondlopen. Daarnaast zou het ook een grote uitdaging zijn om door het mulle zand te rijden. Jan zijn oogjes blinkten al, de mijne iets minder want wat als we vast komen te zitten. Beauty had haar gsm-nummer wel meegegeven maar daar ben je niets mee als je geen ontvangst hebt. 
Dus na het ontbijt zijn we dadelijk vertrokken want we hadden niet super veel tijd daar we nog een 264km naar onze volgende slaapplek in Botswana moesten rijden. Ja, vandaag steken we de grens over en we vermoeden dat het niet zo vlot gaat verlopen. 
Goed eerst nog naar het park. Na weer een mooi staaltje van bureaucratie, maar dit keer met toch wat extra uitleg, reden we het park in. Het was precies leeg. Niets was er te zien, zelfs de impala's die normaal vlot te spotten zijn waar slechts hier en daar aan het grazen. Gelukkig lieten de olifanten ons niet in de steek. Bij regelmaat kwamen we er tegen, in totaal zo'n honderd en dit keer ook een zeer kleintje. Aan het water hebben we in de verte uiteindelijk één nijlpaard gespot maar de rest niets. Geen levend beest in het water en geen antilope te bespeuren. De mulle zand viel ook wel mee maar de stukken met het hoogste risico hebben we niet gehad daar we tegen 11u richting grens wilden vertrekken. 
Als tussenstop passeerden we nog in het stadje Katima Mulilo (op de grens met Zambia, een redelijk groot en druk stadje). Ze hadden ons verteld dat we daar in de banken Namibische dollars in Botswaanse pula konden wisselen om de wegentaks aan de grens te betalen. Niet dus, geen pula te verkrijgen. Gelukkig was de bankbediende snugger en raadde ons aan om enkele Namische Dollars in Zuid-Afrikaande Rand te wisselen want die staat sterker en kan ook mee betaald worden. Perfecto. Op naar de grens, met toch nog steeds wat vraagtekens. Hoe gaat dat daar in zijn werk. Eerst de Nambische grenscontrole. Aan de deur plakt een ganse procedure die je moet doorlopen maar deze klopt van geen kanten. Gelukkig was er voor ons een kZuid-Afrikaans koppel die de procedure wel kende en kregen we het eerste papierwerk geregeld. Van de ambtenaren zelf moet je niet veel verwachten.  Vlak voor de brug, over niemandsland, stond er weer een officier. Nogmaals papieren invullen (registratienummer auto, motorbloknummer, ... ). En dan de brug over naar De Botwaanse douane ... Ah neen, eerst nog wat koeien laten oversteken. 
Ok, de Botwaanse grenscontrole. In een kotje van 3x3m stonden 3 balies en nog eens een bank voor 5 personen, dus veel plaats bleef er niet over om te staan. Eerst immigratie, deze vrouw was niet te verstaan maar eindelijk hadden we onze stempel, dan inschrijven van de auto, ging vlot want was een boek dat we al meermaals gezien hadden, en dan de laatste balie de wegentaksen. Wij hadden bijna geen plaats maar het meisje achter de balie nog minder. Spijtig dat je er geen foto's kan trekken of filmen want dit was de moeite. Goed, papierwerk in orde, we kunnen het land in ... Neen, toch nog niet, eerst nog een veterinary check (controle of je geen rauw vlees of fruit of groenten mee in het land neemt, om mond- en klauwzeer te vermijden). Normaal geen probleem want we hadden niets bij, maar twee gasten (Zweed en Zwitser) vroegen een lift naar Kasane dus de auto zat stampvol. De ambtenaar vroeg aan Jan de inhoud van de ijskast ... Water en cola (over de wijn en het bier zweeg hij) ... "Ah, cola", ... "Kan je deze eruit nemen?" ... Ok!? ...Cola mag je toch meenemen? ... Ja, enkel als je de volledige auto wil uitladen. Indien niet is het vriendelijk dat je de Cola aan ons geeft ... Niet met zoveel woorden gezegd maar we hadden het snel door. Dus met een cola fles minder, enkele ontsmette schoenen en veel plezier van de verbazing, reden we Botswana binnen. Over gans de procedure hebben we iets langer dan een uur gedaan. Eens op onze kampplaats aangekomen(ja, na drie dagen luxe, is het terug kamperen) hebben we er ne goeie cocktail opgedronken. Welcome to Botswana. 
Wildlife: niet vet

Camping: Chobe River Lodge. 

Diner: braai met een goed stukje biefstuk. 

Foto’s