Dagje Zimbabwe

In ons reisschema staan niet veel bezoeken vast gepland met uitzondering van vandaag. Vandaag hebben we een lift naar Victoria Falls in Zimbabwe. Om 7u worden we opgepikt. Onderweg pikt de chauffeur nog een Japanese, twee Zwitsers en twee Zuid-Afrikanen op gepikt (@marianne, het klopt wij hebben de horloge maar zij hebben de tijd ... Idd ze waren veel te laat) met gevolg dat we achteraan in de rij stonden aan de grenscontrole. Uit Botswana geen probleem, maar om in Zimbabwe te komen heeft het iets langer dan een uur geduurd. Inderdaad een uur aanschuiven want ondanks de drukte van de dagjetoeristen 's morgens, zijn er maar twee balies open en mooie Botswaanse poppemiekes krijgen dan ook nog eens voorrang. Voor Botswana hebben wij Belgen geen visa nodig maar voor Zimbabwe wel en dat kost ons 30 Amerikaanse dollars per persoon. Een mooie bijdrage voor 1 dag.
De gids vloog dan maar over de weg om toch wat verloren tijd in te halen maar enkele olifanten dachten er anders over. Deze passerden rustig over de weg en het verkeer lag stil.  Tegen half 11 waren eindelijk op onze bestemming. We werden dadelijk aangesproken om dollars te wisselen tegen de lokale munteenheid. Het was verleidelijk om een dag miljonair te zijn maar hebben het toch achterwegen gelaten. Vandaag is het een miljoen waard, morgen misschien niets meer. Hyperinflatie ten top! De aanbiedingen voor een helikoptervlucht of benji-jump hebben we ook even aan ons laten passeren en zijn dadelijk naar de watervallen zelf gegaan. Stukje per stukje geven ze zich vrij, best indrukwekkend! De watervallen pompen er momenteel omwille van het droge seizoen , niet hun maximale capaciteit door, maar het is zeker geen fijn straaltje. Een voordeel is dat de mist beperkt is en je de watervallen zeer goed ziet zonder doornat te worden. Het nadeel is dat een groot deel droog staat. Van de 1,7km is iets minder dan de helft een aanenschakeling van watervallen en is de andere helft gewoon een kloof. 
De wandeling gaat tot aan de Victoria Bridge, de grens tussen Zimbabwe en Zambia. Neen, deze steken we vandaag toch niet over! 
Bij regelmaat is het ook meer dan de moeite om gewoon mensen te kijken. Hier krijgen ze alles over de vloer, van would-be-fotomodellen tot mensen die foto's trekken met hun laptop (neen geen mini-versie). Van oma's die trachten toch met hun smartphone een selfie te trekken tot groepen die trachten om de meest originele pose in te nemen.
Na een uurtje of drie keren we terug naar de inkom om vervolgens te voet terug naar het centrum te gaan. Een tweetal kilometer, maar dorie, wat was dat heet. Ergens konden we opvangen dat het 35gr was. De voorbije weken waren ook zo heet maar toen zaten we meestal in een auto met airco. Respect voor al die wandelaars die we dagelijks langs de weg tegenkomen. 
Ook op de weg was het een drukke van belang. Vrachtwagens staan aan te schuiven om de grens met Zambia over te steken. Ondanks het lange wachten zou dit toch iets vlotter gaan dan de grens tussen Botswana en Zimbabwe, daat is het één grote file van vrachtwagens. Het zou dagen kunnen duren alvorens ze de grens kunnen oversteken. Tussen de vrachtwagens laveren fietsers met hun tweewieler volgestouwd met goederen. Sommige kunnen amper rechtblijven dat hun goederen zo zwaar zijn. E fietsers zouden Zambianen zijn die hun goederen in Zimbabwe komen verkopen en vervolgens andere goederen terug mee over de grens om weer te verkopen. De fiets is al een jarenlange traditie. Tussen de trucks, fietsers en toeristen lopen dan ook nog uit de kluiten gewassen bavianen. De restjes eten die de toeristen achterlaten, is een waar feestmaal voor hen. Ze zijn zeker dubbel zo groot als deze in de parken en verschrikkelijk arrogant. Een mooi schouwspel met uitzondering als je zo'n baviaan moet passeren op het voetpad. Gelukkig passeerde ook juist een vrachtwagen die eens goed op zijn claxon ging staan. 
Bij Mama Africa aten we nog een lokaal gerechtje. Geen flauw idee meer hoe het noemt, maar het was een soort stoofpotje. Heerlijk ondanks het 35gr was. Ondanks de stad vele eetstalletjes telt, vielen de gids en de Japanese ook nog binnen. We hadden er een toplocatie uitgekozen. Gezellig ervaringen uitwisselen. De gids ligt volgens mij nog plat van ons Cola-verhaal. Om half vier lieten onze Zuid-Afrikaanse mede-reizigers weer op zich wachten maar gelukkig verliep de grenscontrole dit keer wel zeer vlot. Het was zelfs voldoende een geimproviseerd register met de hand getekende kolommen in te vullen. Waanzinnig maar de centjes waren toch al binnen. Tegen half zes waren we terug en konden de avondrituelen beginnen, genieten van zonsondergang, eten, afwassen, douchen en nu met weer talrijke dierengeluiden op de achtergrond (een olifant die weer wat bomen laat afknakken, een nijlpaard die laat weten dat hij er is, krekels die eindeloos doorgaan, een nest puppies, een vogel met een mega irretant geluidje (precies iemand die met een kapotte pomp een kapotte band tracht op te blazen), ...) nog eens een reisverslag schrijven alvorens iets later dan gewoonlijk (dat is negen uur) mijn oordopjes in te steken en in een pokkehete tent te gaan slapen. 
Wildlife: 

Camping: Chobe River Lodge. Niet echt een topper. Zeer groot, zitten in het uiterste hoekje met bijna geen zicht op het water en het sanitaire gebouw is vies. 

Diner: een broodje want hadden 's middags al uitgebreid gegeten bij Mama Africa.