Desierto del Diablo

6 oktober 2019 - Tolar Grande, Argentinië

Het was inderdaad ijskoud vannacht. De temperatuur is gedaald naar -7 graden. De riviertjes zijn nog bevroren als we onze dag beginnen. Ik haal al mijn truien uit de valies om het toch maar een beetje warm te krijgen. 

Op de weg naar onze volgende slaapplaats Tolar Grande hebben we verschillende tussenstops. Eerste stop "Viaducto La Polvorilla" (Polvorilla = vernoemd naar de duizenden kilo's springstof die ze gebruikt hebben in de omliggende mijnen), een viaduct van 64m hoog gebouwd begin 20e voor de ertsen van de mijnen met de trein naar het dal te brengen. Door de droge lucht is het nog in zeer goede stast en rijdt de Tren de las Nubes er elke dag nog over. 

Via de Abra de Alto Chorrillo (pas op een hoogte van 4560m) rijden we richting de zoutvlaktes van Pocito. Onderweg komen we regelmatig zeer zware camions tegen. Nu de trein enkel als toeristische attractie nog in dienst is, wordt alles over de onverharde, vaak smalle wegen vol haarspeldbochten vervoerd. Gelukkig is Koki een behendige chauffeur. In de vlakte achter de pas zien we bij regelmaat vicuñas grazen. Een kleine lamavariante. Je moet goed kijken want ze gaan door hun kleur volledig op in de omgeving. Even voordien hebben we ook nog een vos zien oversteken. Dat zijn zo wat de enige diersoorten die je hier kan tegenkomen. 

Vlak voor de zoutvlakte passeren we nog één van de grootste zonnepanelenvelden in Latijns-Amerika. Blijkbaar een trots voor de Argentijnen, wij zijn niet zo onder de indruk. Zo ook stoppen we nog even voor lunch in een dorpje dat volledig leeft van de mijnindustrie. De mijnen zelf zie je niet maar de activiteiten errond wel. De mannen komen blijkbaar 2 weken in de mijn werken en zijn dan 1 week vrij. Meestal om in die week even hun familie te zien en voor de rest op café te zitten en zich te bezatten. 

Wanneer we over de weg door de zoutvlakte rijden worden we tot halt geroepen want een bus met mijnwerkers is van de weg geraakt. Na een tijdje kunnen we passeren. De weg is ok maar van het moment je maar een beetje richting de zijkant gaat, is alles zo zacht en onstabiel. 

Van de zoutvlakte gaat het richting "Desierto del Diablo" (de woestijn van de duivel). Een bloedrode steenmassa verschijnt voor ons. Je rijdt echt door een woestijn. Koki leeft zich uit in de wegen van gemalen zand. We rijden omlaag en omhoog van de ene kloof naar de andere om vervolgens te passeren in het echte woestijn gedeelte en ook nog een zoutvlakte. Hier en daar passeren we enkele auto's en bussen. Deze weg moeten de mijnwerkers nemen om van de ene naar de andere mijn te rijden maar ook de inwoners van Tolar Grande is dit de enige weg naar een grotere stad. 

Na de woestijn rijden we nogmaals een pas van meer dan 4000m over en komt de Andes voor ons te voorschijn. De besneeuwe toppen van meer dan 6000m vormen de grens met Chili. Koki duidt ook één van de toppen aan als de regio waar de mummies gevonden zijn die we in Salta in het museum zagen. 

Vlak voor we in Tolar Grande aangekomen passeren we nog een natuurwonder "Ojas de Mar". Helblauwe meertjes in een zoutvlakte met water uit de kern van de aarde waar bacteriën in gevonden zijn van miljoenen jaren oud. 

In Tolar Grande logeren we niet in een hotel maar een gerenoveerd vakantiehuisje. Ijskoud is het hier binnen. We trachten het wat op te warmen met een elektrische vuurtje maar die halen de koude een beetje uit de lucht. Neen, de woningen worden hier niet geïsoleerd en zelfs nauwelijks verwarmd. De muren in adobe met zeer kleine ramen zullen de koude of warmte wel buiten houden en anders trek je maar een trui extra aan. Het zijn ook éénpersoonsbedden dus Jan zal mij niet kunnen opwarmen. 

We gaan eten in een klein restaurantje, kan niet anders in zo'n klein dorp en nadien stappen we de auto nog in om naar een zoutvlakte hier een beetje verder te rijden. Op de zoutvlakte is er geen lichtvervuiling en zien we megaveel sterren en de melkweg. Niet voor 100% want de maan staat zeer hoog en verlicht de zoutvlakte, maar toch weer een mooi cadeautje van moeder natuur. Jan Voeten zeker ne keer naar hier komen!!

Foto’s