Don't cry for me Argentina

Don't cry for me Argentina

Tien minuten voor tijd geland, redelijk vlotte douanecontrole, koffers dadelijk op de band en Oscar die mooi stond te wachten aan de Starbucks. We kunnen aan onze rondreis vertrekken ... Of wacht ... Eerst nog aan ons hotel geraken. Oscar doet zeker zijn best voor een vlotte rit maar de rest helpt niet zo. Het is stapvoets verkeer tot aan het hotel Le Petit Prince. Ah ja, dit jaar hebben we een reis op maat laten organiseren door Marina van Amedida. Dat wil zeggen hotels, transfers, auto en hier en daar ook een excursie gereld maar voor het overige vullen wij onze dagen in. Iets makkelijker mag ook wel eens. 

Dus aangekomen in B&B Le Petit Prince al dadelijk een cursus openen en sluiten van sloten (ja, alles is hier dubbel en dik vergrendeld maar toch hebben we geen onveilig gevoel), een lekker ontbijt en dan is het wachten op Natasja. Natasja is een Nederlandse kennis van Marina die ervoor zorgt dat je euro's in Argentijnse pesos kunt wisselen tegen een interessante wisselkoers in plaats van de te betalen torenhoge kosten bij de bank of wisselkantoren. De "Blauwe markt" noemt men dat hier. Het voelt aan als één of andere drugsactie. Je krijgt voor 1 euro 64 pesos, dus je hebt wel wat geld na te tellen als je cash voor vijf weken op zak hebt. 

Ondertussen is het middag en krijgen we enkele tips van Gilles, de eigenaar van B&B, om te gaan eten. Op weg naar Ricolete, de begraafplaats waar Evita (Eva Peron) ligt begraven, stoppen we in het restaurantje "El Sanjuanino". Een klein, oud (om niet te zeggen aftands) restaurantje maar gekend voor zijn "empenadas". Kleine deegkoekjes met verschillende vullingen. De vulling kan van kaas, groentjes, kip of vlees zijn. De twee laatste waren de beste en we hebben ze allemaal geproefd! Voor nog gene euro per empenade kan je geen honger lijden. 

Volgende bestemming was de begraafplaats met zeer veel belangrijke maar voornamelijk rijke Argentijnen. De oude praalgraven waren schitterend versierd met beelden en glas-in-lood, de ene zag er al wat meer vervallen uit als de andere maar pareltjes. Ik denk zelfs dat je bij sommige het deksel van de kist makkelijk kon wegduwen en het skelet zichtbaar werd. De meest recente vond ik maar niets, rechte blokken in graniet en vlak glas. Neen, geef mij maar een oud optrekje met wat patine. Iedereen was uiteraard op zoek naar het graf van Evita (Eva Peron of ook Eva Duarte met haar meisjesnaam). Ze blijft tot de mensen haar verbeelding spreken. Nergens zie je de mensen lang stilstaan of liggen er verse bloemen met uitzondering bij haar graf. 

Van de begraafplaats wandelen we verder naar de verschillende parken en dus ook wat rijkere buurten van Buenos Aires. Ondanks het zonnetje al behoorlijk schijnt zijn de Argentijnen nog niet helemaal in lentestemming (de seizoenen zijn tegengesteld aan deze bij ons) en dus nog dik ingeduffeld. Morgen begint de lente en zouden de korte broeken boven komen, de grasperken in de parken gevuld liggen met zonnende mensen en de tangodansers. Vandaag ook al maar nog met lange broek. In één van de parken is een rozentuin. Het heeft een tijdje geduurd alvorens we deze vonden, maar wat is die gigantisch groot. Spijtig genoeg stonden er nog maar enkele rozen open maar we komen binnen 5 weken zeker terug en hopen dat de tuin dan in volle bloei staat. Argentijnen zijn wel bloemenliefhebbers denk ik want we zijn al verschillende bloemenverkoopstalletjes tegen gekomen, eentje met gigantische lelies. Spijtig genoeg sloeg de realiteit aan de andere kant van de straat toe en zat daar een klein meisje op haar eentje te bedelen. 

Daar we nog niet gewoon zijn aan de Latijns-Amerikaanse tijden van eten (zeer laat) gaan we naar een restaurant die speciaal vroeger open doen voor toeristen en zelfs korting geven. Bij deze zit de eerste steak achter de kiezen, een kleintje van 400gr, dus die hebben we mooi gedeeld en heeft het eerste flesje Argentijnse wijn meer dan gesmaakt. 

Zie ook foto'sen video's