Daar is de lente ... en een beetje paniek

De tweede keer de eerste dag van de lente in één jaar (met de tweede keer volle bak allergie voor de pollen) en deze tweede-eerste lentedag zullen we niet snel vergeten. Zo relax de dag begon, zo stressvol was hij twee uur later. Ondanks de uitgebreide cursus van openen en sluiten van de gigantische poort hier vooraan, ben ik er toch in geslaagd om de sleutel langs de buitenzijde erop te laten steken en ervoor te zorgen dat niemand (ook de uitbater) niet buiten kon. Happy Gilles was niet zo happy meer. Gelukkig is er genoeg passage op de straat en heeft een man ons bevrijd. Oef! 

Met een beetje extra stress de bus op en hopen dat we nog op tijd zijn voor de fietstoer! 

Ja, vandaag gaan we deze miljoenenstad verkennen per fiets (typisch nederlands en ook een beetje belgisch) en blijkbaar hebben we geen slechte dag uitgekozen: het begin van de lente, stralend weer en rustig verkeer daar het zaterdag is. Met onze nederlandse privé-gids Peter fietsen we, op een zeer gezapig tempo, van wijk naar wijk. Van sjieke tot arme wijken. De armste wijken mijden we daar deze zeer gevaarlijk zijn om als toerist rond te fietsen. Peter weet ons gigantisch veel te vertellen, van de grote crisis die er momenteel heerst tot de geweldige eigenschappen van een Argentijn. Bijvoorbeeld, Een Argentijn denkt dat hij Italiaan is die Spaans spreekt en heeft een attitude van een Fransman. (Er was nog iets maar dat ben ik al vergeten) Daarnaast ben je hier in Buenos Aires een buitenbeentje als je niet naar de psycholoog gaat. De verheerlijking van Maradona, Maxima en Evita (hoewel ook een groot deel haar niet moesten) en de waanzin ten tijden Videla, de dodenvluchten en de nog steeds protesterende "dwaze moeders". De witte doeken die ze dragen zouden staan voor de luiers van de baby's van hun ontvoerde dochters, die zwanger waren op het moment van hun ontvoering. Met momenten ging ons haar op onze armen recht staan bij het horen van de verhalen. 

De contrasten tussen de wijken zijn groot. Rijk = zeer kaal en ongezellig, arm = zeer levendig en de geur van paradilla (bbq) in de straten. We krijgen een prima overzicht van de opbouw van de stad zodat we binnen enkele weken, als we op het einde van onze reis nog enkele dagen hier zijn, de verschillende wijken nog beter kunnen leren kennen.

Na onze fietstocht verpozen we eventjes in het park met een ijsje om vervolgens wat verder te slenteren door de straten en over de verschillende marktjes. De mensen komen nu echt naar buiten. Gisteren enkelingen die lagen te zonnen in het gras, vandaag moet je moeite doen om een vrij plekje te vinden. Dus zetten we ons maar op een terrasje in de echt brandende zon, maar de wind is nog steeds strak aan het waaien en voelt het best fris aan. Ideaal weer om goed te verbranden! 

Bij het betalen van onze pint sloeg de paniek echter weer toe. Ik merkte dat ik gisteren de verkeerde Master-kaart heb terug gekregen in het restaurant. Er was op een gegeven moment zo veel wanorde aan de kassa, wij waren nog aan het betalen maar de kaarten werden niet geaccepteerd, er werden al andere kaarten neergelegd door andere obers en zo is de wissel gebeurd en zijn we niets vermoedend vertrokken. Dus zelfs niets opzettelijk. Uit al die heisa is één goed ding gekomen en dat is dat de braziliaanse eigenaar van de Visa-kaart, die ik nu heb, onze rekening heeft betaald. Voor het overige is er niet veel goeds aan de wissel. Waar we ons wel bewust van zijn geworden, is dat de Argentijn liefst handje contantje heeft en ons plastic kaartje ons hier niet echt gaat verder helpen.