Los Montañas del Norte

27 september 2019 - Tilcara, Argentinië

Met een strakke planning starten we aan de dag, we willen namelijk niet te laat aankomen op onze volgende B&B. In plaats van de makkelijke en dus snelle route, nemen we in de voormiddag route 9 tussen Salta en San Salvador de Jujuy. Deze route is veel meer panoramisch dan de snelweg en deze laatste moeten we sowieso binnen enkele dagen nemen. In het begin is het echt relax rijden en nemen we de tijd om een dorpje met een gigantisch beeld en een stuwmeer te bezoeken. Maar op een bepaald moment krijgen we de melding dat de weg versmald naar 4m. Ja, 4m, dat is gigantisch smal. Ok, voor enkele kilometers is dit geen probleem maar voor een 30 km met de ene haarspeldbocht na de andere en voor het overige geen halve meter extra alvorens je in de ravijn zit, is 4 m gigantisch smal. Dit merk je ook aan het aantal schrijntjes langs de weg en voornamelijk in de bochten. Hier in Argentinië zijn de schrijntjes, gedenkplaatsen in de vorm van mini-huisjes met hierin beeldjes en ook vaak flessen water. We hebben er iets vaag van gelezen wat de bedoeling was van het water maar moeten het nog een keer opzoeken. We hebben redelijk geluk en komen niet te veel tegenliggers tegen. Diegene die van achteren komen laten we passeren van het moment het kan. Vlak voor Jujuy is er plots een controle. We geven onze identiteitskaarten af (de reispassen zitten in de koffer). De agent kijkt zowat scheel maar heel autoritair en we mogen verder. 

Op de middag zijn we in Jujuy, perfect volgens planning, en zoeken daar snel een parkeerplaats en iets om te eten. Goh , wat hebben we daar genoten van een gewone boterham en een pistolet met groenten, rosbief en kaas. Het was precies dagen geleden dat we nog gegeten hadden, zo smaakte het. (En dat was absoluut niet want we hebben hier al meer dan goed gegeten)

In de namiddag rijden we Quebrada (kloof) de Humahuaca in. Vroeger ooit een weelderige rivier geweest waar vandaag slechts een klein riviertje van over blijft. Het is pittig klimmen met ons autootje maar we doen het rustig aan en niet zo als de bussen die om de kilometer aan de kant moeten gaan staan om hun motors laten af te koelen. Vlak voor het dorpje Vólcan stoppen we nog op een begraafplaats. Voornamelijk zeer eenvoudige graven (lees een hoopje steentje) maar ook zeer veel kleurrijke graven met weer die volle flessen water of waterzakjes. Wel eens knap om te zien. Eenvoud na de luxe die we gezien hadden op het kerkhof in Buenos Aires. 

We gaan de RN9 even af om naar het dorpje Pumamarca te rijden. Het dorpje is gelegen aan de voet van Cerro de los Siete Colores (de zevenkleurenheuvel) en dus een toeristische trekpleister eerste klas. De heuvel zelf zien we amper in het dorp en we trachten ons een weg te zoeken voor een panoramisch uitzicht maar vinden niets. Geen enkele aanduiding. Vreemd, dan slenteren we nog maar even rond over het marktje waar ze de meest kleuurijke regionaal geproduceerde ambachtsgoederen verkopen. Kort samengevat, elk kraampje verkoopt hetzelfde maar het is een kleurrijke gebeurtenis. Toch wel vreemd wetende dat de lokake bevolking enkel donkere kleuren draagt en van kleur in hun klederdracht weinig te merken is. Voorlopig laten we onze portemenee dicht want hebben nog een vlucht met beperkt aantal kiograms dat we mogen meenemen en kunnen dus geen extra kilo's veroorloven aan extra sjalen, mutsen, dekentjes, tafellopers, pluche lama's, ... . Op de markt zien we wel onze eerste vecuñas (variante van een lama) maar als geldlokker, waar je als toerist mee op de foto kunt. Ze zijn toch oh zo schattig.

We laten Pumamarca voor wat het is en rijden richting Tilcara. Onderweg nog even een stop op het uitzichtpunt over Paleta del Pintor (schilderspalet), een zeer kleurrijke rotsformatie. Hier zitten de kleuren iets dichter bij elkaar dan in Pumamarca. Even een tussenstop met een klimmetje daar het uitzichtpunt was een tegenvaller. Niet het uitzichtpunt, wel de conditie. Beide werden we dadelijk teruggefloten. We zitten hier op 2300m dus effe een sprintje trekken is niet van toepassing. Je trapt dadelijk op je adem en je hartslag schiet de hoogte in. Rustig aan is de booschap. 

In het centrum van Tilcara is het behoorlijk druk. Een tussenstop voor de toeristen in de Quebrada, dus ook voor ons. Maar we ontsnappen aan de drukte in onze B&B "Posado de Luz", een ware oase in de drukte. We hebben ook een ganse suite dus dat is niet slecht. 's Avonds ontmoeten we Luz zelf, een spraakwaterval maar met geweldige tips om de omgeving te verkennen. Met de tips op zak vertrekken we terug naar het centrale plein om te gaan eten. Dit keer geen biefstuk maar regionale gerechten. Sorry voor de lama-lovers maar dit diertje staat hier veelvuldig op het menu en is kei lekker. Zeer vleessig en voornamelijk verkrijgbaar in stoofpotjes. Lekker, zeker met een glaasje wijn. Vandaag is het er maar een Malbec met een alcoholpercentage van 14%. Tussen 13,5 en 14% is hier vrij normaal. Dus schol!!! 

Foto’s