Siete colores

28 september 2019 - Tilcara, Argentinië

Een niet alle te beste nacht want de lucht is megadroog dus je wordt constant wakker met ongelooflijke dorst. (Neen, neen, geen nadorst!) Gelukkig verdwijnen de wallen onder onze ogen wanneer we het ontbijt zien. Zeer veel keuze en lekker verse producten. Jammie! 

Na het ontbijt trekken we onze wandelschoenen aan en vertrekken richting Uquía voor een wandeling naar Quebrada de los Señoritas. Luz had ons deze wandeling als tip gegeven samen met de ideale plaats om je auto te parkeren. Deze laatste tip hadden de andere wandelaars blijkbaar niet gekregen, dus we dodderden ze op weg naar boven voorbij. Het was van steen naar steen botsen want de weg was eerder voor een 4x4 in plaats van zo'n klein autootje als dat van ons maar we zijn er geraakt. 

Het wandelpad zou aangeduid zijn door rood gekleurde linten en steentorens. We zien enkel gele linten en zeer kleine steentorens dus volgen we die maar. We gaan de droogstaande rivierbedding in en hebben al snel het gevoel dat de weg die we wandelen niet overeenkomt met de beschrijving van Luz. We wijzigen wat koers en komen zo wel op de juiste weg. Alles gaat traag, zeer traag. Van het moment je iets sneller gaat, gaat je hartslag de hoogte in. De ijle lucht in combinatie met de steengruis in de rivierbedding maakt het zeer moeilijk om te wandelen. Gelukkig zien we onze eindbestemming voor ons en is weer meer dan de moeite. Rotsformaties met zeer verschillende kleuren en dit keer zeer dicht bij elkaar. De rotsen nodigen uit om er op te klimmen. Naar boven geen probleem maar moeten natuurlijk ook nog naar beneden. (Het zal niet al te elegant geweest zijn) We nemen ook niet te veel risico's want hebben nog enkele weken te gaan. Wel leuk om zo nog eens te klimmen. 

Op de terugweg gaan we de Canyon nog in. Een zeer smal pad tussen hoge rotswanden. Het deed ons denken aan Page, AZ in Amerika maar een iets ruwere versie. Gans de wandeling zijn we al andere wandelaars tegengekomen maar er is steeds zeer veel ruimte tussen waardoor je rustig en alleen van al het moois kunt genieten. Op het einde van de canyon eten we nog wat brood dat we vanmorgen op de plaatselijke markt hebben gekocht samen met wat fruit en starten dan aan onze terugweg naar de auto. Ondertussen is het al zeer warm geworden dus stoppen we bij een lokaal restaurantje voor wat fris en nog enkele regionale specialiteiten, nl. Tamales en Humida. Beide lekker maar toch niet voor herhaling vatbaar. Daar de temperatuur ruim boven de 30 graden gaat, stoppen we even aan de B&B om de grootste hitte van de dag te vermijden. We smelten bijna maar de plaatselijke bevolking loopt nog steeds in dikke winterkledij, in verschillende lagen en met mutsen en handschoenen. Ik ontplof in hun plaats. 

Rond half zes vertrekken we terug naar Pumamarca voor de wandeling die we gisteren niet gevonden hebben "Cerro de los Siete Colores". De heuvels zijn ondertussen in de schaduw komen te liggen en een strakke wind zorgt voor een ideale wandeltemperatuur. De drukte is ook voorbij en hebben het pad ook bijna voor ons alleen. Enkel één auto rijdt wat in de weg. Ja, je kan de weg ook met de auto doen. 

Terug in het dorp valt de duister in en zijn ze het marktje aan het opruimen dus rijden we ook maar door. Onderweg zijn de rotsen met de verschillende kleuren er ook weer anders gaan uitzien, maar zijn juist te laat aan Paleta del Pintor om deze nog in avondlicht te zien. Het blijft tot half acht licht maar dan valt de duisternis zeer snel. 

Terug in Tilcara is het tijd voor een douche om al het rode stof van de dag af te spoelen en terug naar het centrum te trekken voor het diner. Het restaurant Nuevo Progreso, een zeer fansie restaurant serveerde weer zeer lekker eten (lamastoofvlees en ne serieuze steak) en wijn (ondertussen zitten we aan 14% alcoholpercentage). 

Foto’s