Op naar de volgende natuurparken

Het Is niet steeds rozegeur en maneschijn tijdens een reis. Vandaag was echt een baaldag: niet uitgeslapen, omweg omwille van oppikken reserveband, verkeerde afslag, traag verkeer, druk op de snelweg, zeer veel voorbij racende camions, lawaaierige picknickplaats (wie steekt er nu in godsnaam op een vrijdagmiddag om 2u vuurwerk af? En niet één of twee maar tientallen grote lawaaimakers. Deze geldverspilling nooit echt goed begrepen en zeker vandaag niet), maar en dag van 23u ipv 24u daar we een tijdszone passeren, doods, eindeloos landschap, ... Tot we de grens tussen Nevada en Arizona kruisten. Op de grens ligt een serieuse bergrug en deze was een verademing im het doodse landschap van daarvoor. De berg leek precies open te schuiven zodat we er door konden rijden en voor de volgende twee uur weer konden genieten van de prachtige natuur. Ik was dadelijk terug wakker. De bergketens en de canyons bleven komen en ze werden mooier, grootser, meer spectaculair, warmer, rood. Ook in de volgende staat Utah bleef het decor ons verwonderen. Dat ziet er niet slecht uit voor de volgende dagen. Kom maar op met die natuurparken de wandelingen er door heen. Op de camping aangekomen zetten we ons met een wijntje en een biertje in onze stoel en turen nog verder naar de warm rode rotsen die ons omringen. Ondanks het behoorlijke temperatuurverschil met Las Vegas krijg je het er warm van. Rustig genieten nu en in gedachten zijn bij vrienden die vandaag afscheid hebben moeten nemen van hun (schoon)moeder. Veel sterkte Edies en Anja.