Olive trail.

Iets na zes zijn we weer de tent uitgekropen. Ik kan niet zeggen dat ik momenteel een geweldige nachtrust heb. Jan wordt zeer rustig van de natuurgeluiden, maar dat geldt niet voor mij daarnaast is het bedje toch heel hard. Zal nog wel wat wennen. 

Na de grote opkuis vertrekken we richting de bergen, Het Naukluft National Park. Daar staat ons een wandeling te wachten en dus mogen we niet te laat arriveren. Van de in-gang tot de camping is het nog zo'n 11 km maar deze hebben geen seconde verveeld. Prachtige vergezichten en een troep bavianen passeerden rustig voorbij. De camping was prachtig gelegen, een beetje in een kloof dus puur in de natuur. Het registeren was ook weer de moeite. De officials schrijven nogal graag documentjes met de daarbij horende stempel. In dit geval was de man ook al strontzat (het is éénmaal weekend!). Met een serieuse dubbele tong trachtte hij de route van de wandeling uit te leggen. Gelukkig waren we met twee om te luisteren. Ondertussen was het 11u dus daar ging onze planning om op tijd aan de wandeling te beginnen. Goed en wel vertrokken was het bijna 12u dus op het heetst van de dag. 

De Olive trail brengt je langs de bergwand naar een plateau om vervolgens door een rivierbedding terug naar beneden te wandelen. Het pad bergop was stijl en ik ben een paar keer dood gegaan. Het stappen ging extreem moeizaam omdat je precies geen lucht krijgt (waar was die conditie die ik de voorbije jaren had opgebouwd?) en de zon ongelooflijk brandt. Gelukkig waren de vergezichten weer geweldig en heb ik doorgezet tot boven. Je wordt altijd beloond. Het gedeelte naar beneden was dus door een rivierbedding. In het begin vrij kleine stenen maar na een tijdje werden deze groter en groter en moesten we serieus klauteren. Jan was precies een steenbok die van de ene naar de andere rots sprong, bij mij was het meestal (zeg maar bijna altijd) minder elegant. Ondanks de warmte was het ook hier weer genieten. Op een bepaalde plaats is de kloof echter zo smal en diep dat je via kettingen, aan de rotsen bevestigd, langs een kleine richel, een tien meter boven het water, aan de andere kant moet geraken. Ook hier passeerde Jan weer vlotjes en sloeg bij mij de paniek toe. Maar er was geen weg terug (jawel 10 km omhoog). Gelukkig kreeg ik, met de hulp van Jan, even een helder moment en is het mij gelukt. Toen dachtten we dat het ergste voorbij was maar neen, het pad werd nog ruwer en we moesten nog meer klauteren. Wat was ik blij dat we na een dikke 5u terug op een normale weg konden wandelen. De extra lus kon mij gestolen worden! Tijdens de wandeling kwamen we voornamelijk de uitwerpselen van de apen (meestal op de plaats waar je je hand wou zetten) tegen maar hen zelf zagen we pas op het einde. Daarnaast ook een soort parelhoenen en een dode zebra. Hij was al een goed avondmaal voor één andere aaseter geweest.

Volledig voldaan hebben we ons op het terrasje van de camping gezet (naast de dronken official) en genoten van een goei pintje en de engelse voetbal. Ze zijn hier echt zot van de premier league en voornamelijk de belgische spelers. Eden Hazard is de held hier. We toch een beetje trots.