Quebrada del Condorito

Neen, geen tijd voor te genieten in ons luxe hotelkamer met kingsize bed en een balzaal van een badkamer. Vandaag staat er een bezoek aan het nationaal park met het minste aantal bezoekers, Quebrada del Condorito. (de watervallen van Iguazú en de gletchers in Patagonië zijn de meest bezochte nationale parken)

Koki brengt ons tot bij Mauro, onze gids voor vandaag. Mauro rijdt ons met zijn krakemikkelig bakkersautootje met remschijfen tot op de velg versleten, richting de heuvels van Cordobá. Hij vertelt ronduit, in Spanglish (combinatie van Spaans en Engels), over de omgeving en wat we allemaal te zien krijgen. Eerst zien we enkele Loikas (ik schrijf het zoals we het verstaan hebben maar kunnen de juiste schrijfwijze niet vinden), neven van de Condors. Ze zweven niet zo lang als de condor en hebben niet de typische vingervormige veren aan het einde van hun vleugels. (We leren met de minuut bij). Na enkele bochten zien we wel een condor zweven. Gelukkig, eentje hebben we zeker gezien. Maar een bocht verder zien we er verschillende zweven, zelfs zeer dicht. We rijden de bocht verder in en zijn superverbaasd dat de condors er gewoon in de kant zitten. We zien ze op een afstand van enkele meters voor ons zitten. Ik heb mijn grote lens op mijn fototoestel geplaatst en kan ze niet getrokken krijgen omdat ze te dicht bij zitten. Het blijkt de cursus vliegen/zweven voor jonge condors te zijn. De jonge condors zijn nog volledig zwart en hebben nog niet de typische witte veren rond hun nek en bovenzijden van de vleugels. Het dal in de bocht blijkt een ideale thermiek te hebben voor de zweeflessen. Condors zweven echt op de luchtlagen en wapperen/vliegen amper met hun vleugels om vooruit te komen. Onze mond valt echt open. We zijn door het dolle heen. 

Vol adrinaline rijden we verder naar het park. Inderdaad iedereen rijdt de ingang voorbij maar wij draaien af voor eerst een wandeling van een tweetal uur door weer een prachtig landschap. Ook hier vertelt Mauro uitgebreid over het ontstaan van het landschap, de vogels en over het nijpend tekort van regen. De klimaatcrisis slaat hard toe in Argentinië. De regio rond het park hangt volledig af van de natuurlijke opvang van regenwater om dit te gebruiken in het dagelijks leven en het heeft al maanden niet geregend. Na twee uur wandelen komen we aan "Balcon Norte", het uitzichtpunt om naar de condors in de canyon te kijken. Je hebt wel een verrekijker nodig om ter hoogte van een witte plek (kaka van de condors) aan de andere kant van de canyon de condors te zien aanvliegen, rusten, baden, zich drogen en terug vertrekken. Maar toch wil je er blijven zitten en de vliegende condors spotten. Rustgevend.

Na anderhalf uur vertrekken we terug richting auto. Een vrij stille wandeling deze keer. We genieten gewoon van de rust en van de ervaring die we weer mogen beleven hebben. 

Terug in Cordobá nemen we ook nog even een pauze (toch even van de ruime kamer genieten) alvorens ons in het nachtleven van de studentenstad te smijten. In delen van de stad vind je hippe winkels, restaurantje en uiteraard veel café's. Ze hebben enkel één serieus probleem, bij tijd en stond valt in delen van de wijk de elektriciteit uit. Maar dat deert de studenten zeker niet tijdens hun feesten. 

Wanneer we terug in het hotel aankomen, staat Koki nog aan de balie wat te regelen. Om een schitterende week af te sluiten, gaan we ook met hem nog een terrasje doen. Koki woont in Cordobá dus gidste ons naar een ander deel van de stad maar alle café's zaten stampvol. Ook buiten was het nog een drukte van belang. Uiteindelijk zetten we ons op het terras van een niet zo hippe bar en praten we nog na over de voorbije dagen.