Puna

Op naar het hooggebergte of de "puna". De volgende dagen reizen we boven de 3000m (Puna wil dan ook zeggen boven de 3000m gelegen) maar elke dag gaan we wel een keer boven de 4000m. 

Iets later dan afgesproken stopt Koki, onze gids, met zijn 4x4 voor het hotel. Net een iets grotere auto dan waarmee we de vorige dagen hebben gereden. In de zeer lichte regen verlaten we de stad en rijden richting San Antonio de las Cobres, een mijndorp op een hoogte van 3777m. 

Tijdens de rit stellen we al heel wat vragen over bijvoorbeeld de rode kappeletjes, de leeftijd van de cactussen, ... , maar ook in verband met de politiecontroles die we regelmatig tegengekomen. Ooohh, gewoon controle mits we dicht tegen de grens zitten en de grenzen ook open zijn voor Chilenen, Brazilianen, ... Maar er toch controle nodig is voor bijvoorbeeld drugs. Ok, goed. Volgende controle worden we tegengehouden en moet alle papierwerk boven gehaald worden. We verstaan dat een document vervallen is en Koki moet mee ... We zien dat hij moet blazen (trilt inderdaad wel fel), op een lijn moet lopen, ... Maar hij komt er blijkbaar af met een waarschuwing. In het begin is de weg redelijk slecht. Deze wordt bij hevige regenbuien regelmatig weggespoeld en de herstellingswerken zijn nog in uitvoering. Na een tijdje kom je op een perfect, gerenoveerde weg. Hier kan men in België nog een voorbeeld aan nemen. Niets van oplapwerk. 

Op enige afstand van de weg loopt een treinspoor. Vroeger in dienst om de opgegraven ertsen van de hogergelegen mijnen naar Salta te brengen. Tot een tijdje geleden nog in dienst voor de "Tren de las Nubes" maar ze zijn de sporen voor deze toeristische attractie aan het renoveren. Voorlopig vertrekt de trein in San Antonio de las Cobres voor een 15-tal kilometer door de wolken.

Wij rijden via de grote weg naar de wolken. Het decor verandert constant. In het begin zitten we in de wolken met beperkt zicht. Van het moment we boven de wolken komen, staan de kanten vol met gigantische cactussen. Deze van de voorbije dagen waren maar kleintjes vergeleken met de deze. We zitten al boven de boomgrens en nog even en dan boven de cactusgrens. Stilletjes aan klimmen we naar de 4000m. We passeren verlaten treinstations, verlaten huizen maar ook nog verschillende bergdorpen waar het dagelijkse leven zijn gangetje gaat. 

Vlak voor de top is het behoorlijk klimmen en volgen de haarspeldbochten elkaar op in een donkerrood rotslandschap. Eens de pas over komen we in een gigantische vlakte. Het gaat nog stilletjes bergaf en vlak voor we in San Antonio de las Cobres komen zien we in de verte een kleine stukje Salinas Grande. Een gigantisch zoutvlakte. We rijden er niet naar toe daar we in de volgende dagen nog verschillende zoutvlaktes passeren. 

In het hotel gaan we even liggen. Door de ligging van het dorp wordt de zuurstof uit de lucht getrokken en moet je zeer fel oppassen met inspanningen. Alles moet zeer traag gaan. We voelen het wel maar het valt mee. We hebben geluk dat het kouder is en het fenomeen van onttrekken van de zuurstof minder fel is. 

Tijdens de wandeling door het dorp doen we het rustig aan. Met momenten voel je je ineens wat licht in je hoofd. Van het moment het een beetje bergop gaat zie en voel je je hartslag omhoog gaan en schakel je dadelijk een versnelling trager. 

Er is vrij veel leven in het dorp daar er morgen plaatselijke verkiezingen zijn. Ondanks het verbod op nog extra verkiezingspromoties lopen de plaatselijke zalen nog vlot vol. de mensen worden gelokt met eten en natuurlijk in zo'n arme regio wordt het verbod zonder problemen genegeerd. Een ander verbod is dat er de dag voor de verkiezingen geen alcohol mag geserveerd/verkocht worden. Dus geen wijn vandaag! Neen, neen, de alcohol skippen we zonder problemen. We hebben sowieso al een licht gevoel in ons hoofd. 

Koki neemt ons mee naar een lokaal restaurant waar voornamelijk mijnwerkers komen eten. Een eenvoudig maar lekker menu met voor Jan een zeer speciaal dessert "Durazno", een halve perzik. Zeer geliefd hier! Nen topper! 

Bij het aankomen in het hotel, na het eten, valt de elektriciteit uit. Ze zijn buiten twee elektrische auto's aan het opladen en binnen nog twee moto's en dat is blijkbaar een beetje te veel. Ewan McGrager (Obi Kenobi van Star Wars) is met een heel team de auto's en moto's aan het uittesten op Route 40. Ze zijn blijkbaar een maand geleden in Patagonië vertrokken. 

Dus snel onder de dekens want het is ijskoud!