Ruta 40

Ruta 40, is vanaf heden in ons geheugen gegrift. Halleluja, wat was me dat! Routa Nacional 40 is een weg van 5194 kilometer en loopt parallel met de Andes. Van het uiterste noorden tot zo goed als het uiterste zuiden van Argentinië. Neen, we gaan de route niet afrijden. We doen er slechts een 150 km van maar 150 km om u tegen te zeggen. Zo'n 130 km was onverhard. Als je een gemiddelde van 30km/u kon halen mogt je blij zijn. De weg was barslecht. Spijtig genoeg kunnen we geen filmpjes meer op onze blog zetten want anders kon je even meerijden. In één of ander reisverhaal las ik een tijdje geleden nog: de slechtste treinen rijden naar de mooiste plekjes. Het woord treinen mag je perfect vervangen door wegen. De afwisselend smalle tot iets bredere weg wordt omzoomd door een prachtig landschap. Het gaat voor Jan een hele uitdaging zijn om maar enkele foto's te selecteren voor op de blog. Rechts zeer rotsachtig en dor en links langs de rivier zeer groen. 

We gaan even de route af en nemen route RN 42, richting Seclantás. Onderweg passeren we verschillende wevenaarsdorpjes waarvan er nog eentje zeer actief is. De weefgetouwen staan langs de weg en de sjalen en poncho's hangen klaar om te verkopen. Van twee van de drie stalletjes zijn we niet zeker of de weefgetouwen er voor de show staan en ze de sjalen en poncho's van lama- en geitenwol laten leveren. De derde verkocht zeker zijn eigen handwerk (zelfs zonder inslag, het bolletje werd tussen de draden gerold). Spijtig voelde alles zo ruw aan en was het niet aangenaam dragen. 

Terug op de RN40 rijden we richting het volgend dorp Molinos. In een deel van het dorp staan nog huizen en een kerk van midden 18e eeuw met zeer Spaanse invloeden. Verschillende waren er opgeknapt maar de niet-gerenoveerde zagen er authentieker uit. 

We pikken een sandwich Milanese op (een broodje met groenten, een omelet en precies een wienerschnitzel er tussen) bij een winkeltje waar twee stoeltjes, een TV, een ijskast en een moto binnenstonden. We zullen maar niet te veel vragen stellen over hygiënische omstandigheden. Onze magen morren nog niet. 

Het landschap wordt grilliger en grilliger, dus knapper en knapper met ter hoogte van Angastaco een kippenvelmoment. Dorie wat was dat knap. De horizontale lagen in de bergwanden kwamen schuin te staan en vormde zeer spitsvormige, krijtkleurige heuvels. Ik kan het enkel zo schrijven, zie foto's of kom ne keer af om het zelf te bewonderen want beschrijven is nauwelijks doenbaar. En de foto's zullen de realiteit ook amper kunnen weergeven. In andere landen zou dit een nationaal park zijn waar ze een verharde weg zouden doorleggen en toegangsgeld vragen. Ik krijg er nog kriebels van. We hebben al veel natuurschoons gezien maar dit is toch één van de toppers. Onwaarschijnlijk is ook dat er hier, in deze onherbergzame omstandigheden, nog zeer kleine dorpjes zijn. Je ziet aan de mensen hun gezichten hoe ruw het leven hier is. 

De laatste kilometers zijn terug verharde weg, hier zijn we niet rouwig om. Het ruwe landschap wordt vervangen door eindeloze wijngaarden. Hier zitten we echt in het hart van de wijnstreek van Noord-Argentinië. Terug in een zeer toeristische streek. 's Avonds trachten we de toeristische wijk ook wat te ontvluchten en gaan we naar een paradilla (bbq) restaurantje iets buiten het centrum. Hier komt het leven ook pas om 8u 's avonds op gang, dus nog lekker druk in de straten. De restauranten gaan hier ook niet open voor half negen of negen uur. Het restaurantje, dat we kozen, was een echt volksrestaurant, overdag precies een garage dat 's avonds werd omgetoverd tot restaurant. De kok legde buiten verschillende stukken vlees op de bbq en daar konden we tussen kiezen. Ribbekes, een soort pens, een chorizo-worst, een entre-côte ... We hebben ons goed laten gaan. ;-) Vlees is de ster, groenten of frieten zijn maar bijzaak. Het was weer goed! 

Maar we kregen vandaag ook minder goed tot zelfs slecht nieuws van de vader van Jan. Het ging al niet zo goed toen we op reis vertrokken en zijn toestand is fel verslechterd. Gelukkig is internet hier in Cafayete redelijk goed en kunnen we de familie via Whatsapp bellen en zijn we op de hoogte van zijn achteruitgaande gezondheid.