Op de grens met Angola

Langs de grens met Angola rijden we vandaag van Rundu naar Divundu, de poort naar de Caprivistrook. We hebben twee mogelijkheden of we nemen de asfaltweg en zijn we vrij snel op onze bestemming of we nemen de gravelweg langs de dorpjes. We kiezen voor deze laatste. In het begin leek het niet zo'n goede beslissing want de weg was zeer slecht. We bleven even volhouden en gelukkige werd het beter. Je werd niet meer van de ene naar de andere kant van de auto geschud. Zoals gisteren waren het voornamelijk hutjes die gegroepeerd in een homestead, vermoedelijk per familie, bij elkaar stonden en omringd waren met een rieten omheining. Het lichte gedeelte was niet vervangen en de oude gedeelten waren vergrijst. Tussen de houten hutten stonden hier en daar met betonblokken gemetste huisje maar deze stonden er meestal zeer verwaarloosd bij. In elk dorpje was er een winkeltje "shebeen" en enkele grote bomen waar de mannen zaten onder te kletsen. De vrouwen zag je werken, met de kinderen en water sleuren maar ook hier waren de mannen niet echt actief met hier en daar uiteraard een uitzondering. We hadden de indruk dat ze hier zeer eenvoudig leefden maar niet echt arm, zoals gisteren in de voorwijken van Rundu. De kinderen gaan vanaf 6 jaar naar het school dus bij de hutten liepen er steeds kinderen rond en het grootste deel van de vrouwen had ook wel een baby op de rug. Ter hoogte van de scholen, één basisschool per drie of vier dorpen, was het een drukte alom. Ook hier mooi in uniform zag je de kinderen in de scholen of van of naar de school wandelen. Neen, geen schoolbus te bespeuren. Vermoedelijk moeten vele kinderen toch ruim een uur wandelen alvorens ze op school waren. De grotere namen de kleinere op de rug en zo geraakten ze er wel. De meesten hadden er wel leut in, want je zag ze grappen en grollen met hun kameraadjes. Ook naar ons waren ze aan het wuiven of stonden ze te dansen. We vermoeden dat ze maar tot een bepaalde leeftijd naar deze scholen kunnen gaan en dan verder weg naar een school moeten. In de buurt van Divundu dachten we een middelbare school gezien te hebben. Enkele studenten hebben we onderweg te voet gezien maar de school lag wel aan het uiteinde van de rij met dorpjes. Dus we hebben geen idee hoe ze gier geraken. Is het effectief al wandelend dan zijn sommige zeer lang onderweg. Het is weer even aanpassen voor ons om dit alles te zien maar we hadden er vandaag een iets beter gevoel bij dan gisteren toen we langs de voorwijken reden. 
In de vroege namiddag arriveren we in de lodge, opgetrokken in samenwerking met het naburige dorpje. Tussen de bomen en struiken lagen 8 hutten met zicht op de Okavango en Angola. Zeer mooi met zelfs een bad met zicht op de rivier maar heet, net een sauna. De temperatuur overdag is de voorbije dagen aan het stijgen en in de namiddag is het zeer warm. Voor de lokale bevolking blijkbaar nog niet want zij lopen nog met mutsen en fleecen rond, voor hen is het pas hoogzomer vanaf november. 
Na een lichte lunch, nog effe wat was doen in dat mooie bad en dan genieten van de rust en stilte en het megagrote bed. Vreemd na een voormiddag langs de dorpjes met absoluut geen luxe gereden te hebben maar we moeten blijven switchen om af en toe ook eens te kunnen genieten. 
Wildlife: naast één krokodil, voornamelijk koeien en schapen 

Camping: Riverdance Lodge. Prachtlocatie, zeer relaxt, enkel zeer warm

Diner: Zeer lekker gekruide kip.