Los Cardones

Een overgangsrit van het noorden van Salta naar het zuiden. De eerste drie uur is kilometers vreten. In het begin redelijk goede wegen en zelfs met plasticvrije bermen, vervolgens gaat het over naar een tijdelijk aangelegde weg waarlangs ze jaren geleden zijn begonnen met een autostrade maar er naar uit ziet dat deze voor het eerst niet gaan afgeraken, tot wegen met errond vuilnisbergen van jewelste die plots eindigen in een wijk en aan de andere kant van de wijk terug beginnen. Cru gezegd, de bermen langs de Argentijnse wegen zijn vuilnisbelten. Jan zei nog:" De vuilnis staat buiten, maar de vuilkar passeert niet." Op en langs de weg staan verschillende politiecontroles die we telkens zonder controle mogen passeren. Voor het overige rijden de Argentijnen (inclusief de politie zelf) als Italianen, namelijk snelheidsberperkingen en volle lijnen zijn maar decoratieve elementen op de weg. 
Juist op de middag passeren we El Carril en pikken we een broodje op. Vanaf Carril volgen we terug de panoramische route en stoppen onderweg om te picknicken. Het is echt een panoramische route met een mooi aanlegde, iets smallere weg met vergezichten eerste klas. De weg kronkeld echt naar boven. De ene haarspeld bocht na de andere. (Een touristil was voor mij geen overbodige luxe.) We moeten ongeveer een 2300 hoogtemeters stijgen, een col van net geen 3500m over. Zo mooi aangelegd het eerste deel van de weg was, zo ruw was het tweede gedeelte. De weg veranderde van asfalt in een ruwe, stoffige grindweg. (Gelukkig had ik dat in een reisgids gelezen). En op dat gedeelte komen we behoorlijk wat verkeer tegen, dus het is stofvreten mits we de airco niet aanzetten om de motor wat te sparen en de ramen open staan. (We trachten ze te sluiten van het moment we een auto zien maar krijgen ook vaak een lading stof van onze eigen auto binnen.) Van de grijze kleur is momenteel nog weinig te zien. 
Het landschap zelf is zeer gevarieerd. Je hebt het gevoel dat je door verschillende nationale parken van Amerika (waaronder de Grand Canyon) rijdt in een paar uur tijd. 
Van het moment we de col over zijn, is het bijna een rechte weg en terug geasfalteerd tenminste tot in Cachi. Het laatste stuk was weer zeer ruw. Tijdens de lichte afdaling zien we naast duizenden of misschien miljoenen cactussen, ook de eerste lama's in het wild. Onvoorstelbaar hoe de verschillende landschappen zich blijven afwisselen. Ook de Andes (grens met Chili) komt in het zicht. De eeuwige sneeuw laat zich hier en daar al eens zien. 
We logeren vandaag in Casa de Campo in een afgelegen gehuchtje La Paya van de stad/dorp Cachi. Ja, het is terug de B&B waarop we gehoopt hadden. Een gebouw van eind 19e eeuw die nog maar weinig of niets van zijn karakter verloren is. We klinken met een donkere Salta (= tafelbiertje, zeker ten opzichte van het alcoholpercentage van de wijnen van de voorbije dagen) op het goede verloop van de trip en de prachtbestemming. Om 20.30u werden we aan tafel verwacht voor een heerlijke diner (sorry, ik val in de herhaling op gebied van beschrijving van het eten en de wijn), vergezeld van een plaatselijk wijntje, een Torrentés. Ja, nu zitten we helemaal tussen de wijnranken, in de wijnstreek van Argentinië en kan een plaatselijk wijntje niet ontbreken.